Butterfly Valley (Kelebekler Vadisi) maakt een dramatische eerste indruk met zijn smalle kloof, steile kliffen en wit zand. De afgelegen baai is alleen bereikbaar per boot en dankt zijn naam aan de vele soorten vlinders en motten die in de vallei broeden.
Hoewel Saklikent uit het Turks vertaalt als Hidden City, is het stadsleven het laatste dat in je opkomt in Saklikent National Park (Saklikent Milli Parki). Het nationale park, dat een dramatische kloof omvat die door de bergen snijdt, is een speeltuin met stroomversnellingen, beekjes, watervallen en kliffen.
Warme bronnen borrelen rond en onder het Koycegiz-meer, waardoor modderbaden een kenmerk zijn van de stad Dalyan aan het water. Mineralen geven de modder een zwavelgeur, maar kunnen volgens de lokale bevolking wonderen verrichten op de ouder wordende huid. Luier gewoon in de ondiepe baden, bedek jezelf met glop en spoel je daarna af in de rivier, het meer, de douches of het met bronwater gevoede zwembad.
Gemiler Island (Gemiler Adası), in het Engels bekend als Sint-Nicolaaseiland, ligt langs de Middellandse Zeekust van Turkije, ten zuiden van Fethiye en ten westen van het zandstrand van Ölüdeniz. Gescheiden van het vasteland door een smal zeekanaal, is het een klein stukje van een eilandje, slechts 400 meter breed en 1000 meter lang, maar staat bekend om zijn rijkdom aan Byzantijnse ruïnes, die meer dan 1.500 jaar.
Het Gemiler-eiland was ooit een van de populairste pelgrimsoorden van de christenheid met toegewijden die in de middeleeuwen naar Jeruzalem trokken. Ze kwamen om het graf van Sint-Nicolaas te eren - de oorspronkelijke kerstman, die bisschop van Myra was aan de tegenoverliggende Turkse kust. Hoewel zijn stoffelijk overschot in 650 na Christus naar het vasteland werd verplaatst, staat het eiland nog steeds af en toe bekend als St. Nicholas Island. Ook rond deze tijd werd de kleine Byzantijnse nederzetting op Gemiler bedreigd door piraten en werd verlaten toen de bewoners naar het vasteland verhuisden voor bescherming.
Tegenwoordig beslaat een chaotische wirwar van ruïnes een groot deel van het eiland, bestaande uit de verspreide overblijfselen van vier kerken, bewijs van Byzantijnse huizen, een haven, waterwegen, graven en begraafplaatsen. Langs de kustlijn stonden winkels waar handelaars olijfolie en graan verkochten aan passerende schepen. De fragmenten van het graf van Sint Nicolaas die er nog steeds staan, onthullen vage overblijfselen van fresco's met scènes uit zijn leven; deze staan open voor de elementen en gaan langzaam achteruit in de zon.
Gemiler heeft tal van rotsachtige baaien die jachten veilig aanmeren en biedt uitstekende snorkelmogelijkheden langs de kustlijn; Af en toe zijn vervallen ruïnes te zien net onder de oppervlakte van de zee.
Tlos, gelegen boven een Lycische heuveltop, is een oude nederzetting die nu in puin ligt en wordt beschouwd als een van de belangrijkste religieuze locaties in het gebied. De stichting dateert naar schatting terug tot 2000 voor Christus. Tegenwoordig is er nog een hele citadel, waaronder een fort en een acropolis, stadsmuren, oude baden, een Romeins amfitheater en de overblijfselen van een Ottomaans kasteel. Gelegen tegen het Akdağlar-gebergte, kunt u vanaf de ruïnes een prachtig uitzicht op de Xanthos-vallei en de rivier de Esen zien.
Even fascinerend zijn de Lycische rotsgraven die in berghellingen zijn uitgehouwen. De tombe van Bellerophon lijkt op een rotstempel - met vier zuilen, een onafgemaakte gevel en een reliëf van de held Bellerophon op een Pegasus-paard. Historisch bewijs suggereert dat Tlos mogelijk de machtigste van zes Lycische steden in de Romeinse tijd was. Tlos is pas onlangs ontdekt in 1838 en er worden nog steeds archeologische vondsten gedaan.
Ölüdeniz, in het Turks de "dode zee" genoemd vanwege zijn kalmte, is een van de populairste - en overweldigend meest gefotografeerde - stranden van Turkije, dankzij de spectaculaire ligging langs een prachtige blauwe lagune.
Strandgangers komen hier naar twee verschillende gebieden: een lange, brede strook van open strand met uitzicht op de Middellandse Zee, bekend als Belcekız; en de meer beschutte kustlijn van de Blue Lagoon, die binnen de grenzen van een beschermd natuurpark ligt (toegangsprijs) en een dramatische achtergrond van berglandschap erachter heeft - Babadağ, een van Turkije's topbestemmingen voor paragliding.
Zowel het strand van Oludeniz als de Blue Lagoon zijn enorm populair. Wees voorbereid op grote mensenmassa's op de stranden, vooral in de weekenden in de zomer - dit is geen plek voor mensen die op zoek zijn naar rust en stilte - en voor de onvermijdelijke hoeveelheid algemene restaurants en smakeloze souvenirwinkels langs de waterkant.
Alsof Oludeniz Blue Lagoon nog niet betoverend genoeg is, vertrekken er ook dagtochten per boot naar schilderachtige baaien en stranden in de buurt, en naar bezienswaardigheden zoals Butterfly Valley. Bovendien is Ölüdeniz het startpunt voor de Lycische Weg, een wandelpad van 510 km dat langs de kust van Fethiye naar Antalya loopt.
De spookstad Kayaköy - een cluster van ongeveer duizend eeuwenoude stenen huizen verspreid over een heuvel - heeft een aangrijpende geschiedenis. Vroeger bewoond door Griekse burgers van het Ottomaanse rijk en bekend onder de Griekse naam Levissi of Livissi, werd het verlaten in 1923 na de Grieks-Turkse bevolkingsuitwisseling die plaatsvond na de oprichting van de Turkse Republiek.
Het verhaal van het dorp (omgedoopt tot "Eskibahçe") en zijn inwoners is gefictionaliseerd door Louis de Bernières in Birds Without Wings, een ingrijpende roman die zich afspeelt tijdens het late Ottomaanse rijk en WO I.
Wandelen tussen de afbrokkelende, lege huizen en door de smalle straatjes van Kayaköy kan nogal griezelig zijn, maar het verlaten dorp heeft een surrealistische schoonheid. Er zijn een paar kerken en kapellen, waarvan de belangrijkste de Panayia Pyrgiotissa is (gebouwd in 1888), waar nog enkele fragmenten van fresco's en mozaïeken te zien zijn.
Aan de rand van het dorp zijn diverse cafés en restaurants gevestigd in sfeervolle oude gebouwen.
Uitgehouwen in de klif boven de stad is een groep oude Lycische graven die enkele van de beroemdste bezienswaardigheden van Fethiye zijn geworden: de Lycische rotsgraven van Fethiye (Tombe van Amyntas). Hoger gelegen dan de rest, werd de belangrijkste van de graven in 350 v.Chr. Gebouwd voor "Amyntas, zoon van Hermagios" (volgens een Griekse inscriptie op de muur van het graf). Men denkt dat hij een plaatselijke Lycische heerser of edelman was.
De ingang van de Amynthas-tombe was uit de rots gehouwen om eruit te zien als een tempelportiek, met twee Ionische zuilen met daarop een driehoekig fronton. Grafrovers lijken lang geleden in het graf te hebben ingebroken, zoals blijkt uit het ontbrekende paneel rechtsonder in de deuropening.
Ongeveer 500 meter naar beneden en naar rechts (oost) is een cluster van verschillende kleinere Lycische rotsgraven uitgehouwen in de rotswand; er is heel weinig bekend over de identiteit van degenen die hier begraven liggen.
Naast het zien van de rotsgraven van Fethiye zelf, worden bezoekers die de wandeling maken beloond met een fantastisch uitzicht op de stad en de omliggende kustlijn. De beste tijd om te bezoeken (en dus ook de drukste) is bij zonsondergang.
De Golf van Fethiye (Fethiye Körfezi), bezaaid met een tiental eilanden afgewisseld met afgelegen baaien en inhammen, en tegen een achtergrond van beboste heuvels die dramatisch oplopen vanaf de kust, biedt een van de mooiste stukken kust van Turkije en is terecht populair als boot bestemming.
Een van de leukste manieren om het gebied te zien, is tijdens een daglange "12-eilanden cruise" die passagiers rond de golf brengt. De meeste cruises stoppen op ongeveer vijf of zes van de eilanden (die allemaal onbewoond zijn), waardoor er tijd is om te zwemmen, snorkelen en andere activiteiten.
Hoogtepunten zijn onder meer het verkennen van de overblijfselen van een Byzantijnse kerk en een Romeinse scheepswerf op Tersane; zwemmen bij de lange zandstranden van de Yassıca Adalar ("vlakke eilanden"); of een duik nemen te midden van de half onder water gelegen Romeinse ruïnes die bekend staan als 'Cleopatra's Baths'.
Voor reizigers met meer tijd, stellen drie- of vierdaagse cruises, waarbij u aan boord van de boot slaapt tussen dagelijkse excursies, u in staat om de geneugten van de Golf van Fethiye in een rustiger tempo te ervaren.
Net buiten de oude Lycische stad Patara staat Patara Beach (Patara Plajı) bekend als een van de mooiste aan de kust van de Turkse Rivièra. Met een lengte van 11 mijl is het een van de langste stranden in de omgeving. Het zachte, witte zand en het kalme blauwe water maken het tot een bijzonder uitnodigend strand aan de Middellandse Zee, in een gebied dat bekend staat om zijn kiezel- en steenstranden.
Omdat het deel uitmaakt van een nationaal park, wordt seizoensgebonden dieren in het wild beschermd door de Turkse overheid en kan het seizoensgebonden worden gezien. Er zijn veel inheemse vogels en zeeschildpadden, die in het zand komen nestelen. Op het meest oostelijke punt van Patara Beach is er een schilderachtige rotsachtige baai die het bezoeken waard is.
De geschiedenis bestaat hier als de half begraven overblijfselen van een oud Romeins amfitheater, gedeeltelijk bedekt met zand. Vanwege de nabijgelegen historische ruïnes en de status van nationaal park, kan het strand niet worden ontwikkeld en ziet het maar heel weinig toeristen. Langs de weg naar het strand zijn veel archeologische vindplaatsen te zien.
Net landinwaarts van het belangrijkste havengebied en ten oosten van het oude amfitheater ligt de oude stad van Fethiye, bekend als Paspatur. De smalle straatjes hier zijn gevuld met winkels en straatstalletjes waar alles wordt verkocht, van Turkse tapijten, sieraden en antiek tot eetbare lekkernijen zoals specerijen en Turks fruit; er zijn ook genoeg toeristische snuisterijen.
Zelfs als je niet van plan bent iets te kopen, is Paspatur een geweldige plek om rond te dwalen en mensen te kijken, of om een hapje te eten in een van de vele cafés en eetgelegenheden. Dankzij een baldakijn van wijnstokken erboven, zijn de schaduwrijke straten aangenaam, zelfs tijdens de zomer.
In de buurt is de belangrijkste vismarkt van Fethiye, waar u lokale bewoners kunt zien winkelen en waar u zelfs uw eigen vis kunt kopen en deze voor u kunt laten koken in een van de nabijgelegen restaurants.
Als je in de buurt bent, wil je misschien ook even stoppen bij de Eski Cami, de oudste moskee van Fethiye, of de Eski Hamam, een Turks bad dat dateert uit de Ottomaanse periode, voor een traditionele reiniging.
Fethiye Museum (Fethiye Müzesi) is een klein maar interessant archeologisch museum dat een verscheidenheid aan vondsten toont van Telmessos (de oude Lycische stad waarvan de overblijfselen Fethiye werd gesticht) en verschillende nabijgelegen locaties, waaronder Tlos en Kaunos. Er zijn standbeelden en steenfragmenten, een redelijk goed bewaard gebleven mozaïek uit Letoön (een oud Lycisch religieus centrum ongeveer 65 km ten zuiden van Fethiye) en artefacten zoals keramiek, sieraden en grafsteles.
Het belangrijkste stuk in de collectie van het Fethiye Museum is een drietalige stèle uit Letoön die is ingeschreven in het Lycisch, Grieks en Aramees en een belangrijke vondst was voor archeologen bij het ontcijferen van de Lycische taal.
Een belangrijke nieuwe toevoeging aan het museum is een groep van vijf beelden - waaronder die van de Romeinse keizers Hadrianus en Antonius Pius en de godin Isis - die in 2011 werden opgegraven bij opgravingen in Tlos.
De tuin van het museum is bezaaid met een assortiment van oude beeldhouwwerken, architectonische fragmenten en amforen uit de Lycische, Griekse, Romeinse en Byzantijnse periodes.
Çalış Beach (Çalış Plajı) is gunstig gelegen op korte afstand van de kust van Fethiye en biedt een relaxte sfeer, een verscheidenheid aan watersporten en enkele van de meest spectaculaire zonsondergangen die in de omgeving te zien zijn.
Het strand strekt zich uit over ongeveer 2 km grof zand en grind en is bezaaid met hotels, restaurants, winkels en andere attributen van massatoerisme, wat betekent dat je nooit meer weg hoeft - maar als je op zoek bent naar eenzaamheid, dan is dit niet ' t echt de plek om te komen. Op slechts een steenworp afstand van het strand is het Aqua City-waterpark van Sultans een goede activiteit voor gezinnen met kinderen.
Een wandeling van 20 minuten verder langs de kust ligt Koca Çalış, een relatief meer afgelegen strand met veel minder commerciële ondernemingen en meer een sfeer van natuurlijke schoonheid, mede dankzij het prachtige berglandschap erachter. Het voorheen slaperige strand is de afgelopen jaren bekender geworden nadat hier een scène uit de James Bond-film Skyfall werd gefilmd.
Vanwege de vaak harde wind die voor woelige wateren kan zorgen, zijn Çalış en Koca Çalış niet de meest ideale bestemmingen om te zwemmen, maar zijn ze uitstekend geschikt voor windsurfen en kitesurfen. Verschillende outfitters bieden verhuurapparatuur en instructie voor mensen van alle ervaringsniveaus.
Verspreid over de stad Fethiye zijn een aantal stenen sarcofagen achtergelaten door de Lyciërs. Terwijl in de oude Griekse cultuur de doden meestal buiten bewoonde gebieden werden begraven, gaven de Lyciërs er de voorkeur aan hun doden te midden van de levenden te begraven; vandaar de aanwezigheid van deze sarcofagen zo dicht bij andere oude monumenten. De Fethiye Lycische stenen sarcofagen zijn op hun oorspronkelijke locaties achtergelaten en de moderne stad is gewoon om hen heen gebouwd - een sarcofaag is zelfs een verkeerseiland geworden en je ziet voertuigen er aan beide kanten voorbij rijden.
Net als de monumentale graven in de klif boven de stad, wordt aangenomen dat de Lycische sarcofagen van Fethiye dateren uit ongeveer de 4e eeuw voor Christus. Ze waren uit lokale kalksteen gehouwen en versierd met gebeeldhouwde reliëfs, en sommige zijn twee of drie verdiepingen hoog.
De meest indrukwekkende en best bewaarde Lycische sarcofaag bevindt zich in de tuin van het stadhuis. Gebouwd om eruit te zien als een houten huis van twee verdiepingen, heeft het ingewikkelde gravures aan beide zijden en op de top van het gewelfde deksel waarop soldaten met schilden in de strijd zijn afgebeeld.
Uitkijkend over de hoofdweg die langs de haven van Fethiye loopt, is het Fethiye Roman Theatre (ook bekend als Telmessos Theater, naar de naam van de stad in de klassieke oudheid). Het halfronde theater, dat in een heuvel is gebouwd, wordt soms beschreven als een amfitheater, is gebouwd in de Hellenistische (Griekse) stijl en bood plaats aan zo'n 5.000 tot 6.000 toeschouwers. Tijdens de Romeinse tijd, ongeveer in de 2e eeuw na Christus, werd een toneelgebouw toegevoegd, en het theater van Fethiye bleef in gebruik tot ongeveer de 7e eeuw.
Helaas, nadat een aardbeving de stad in 1957 trof, werden veel stukken metselwerk door lokale bewoners uit het theater verwijderd voor gebruik bij de wederopbouw, en zelfs na opgravingen door archeologen in de jaren negentig bleef de site in een slechte staat van bewaring. Het theater van Fethiye ondergaat momenteel een ambitieuze restauratie, waarna er naar verwachting weer openluchtvoorstellingen zullen plaatsvinden - net als in de oudheid.
NL
